I część rozważań adwentowych: KONSTYTUCJE
(…) Niechaj siostry starają się kształtować swoją modlitwę i całe życie duchowe według tajemnic zbawczych Chrystusa, w jedności z drogą, jaką Kościół wyznacza dla swoich dzieci w roku Liturgicznym, wprowadzając także stosowne formy wspólnotowe, które mogłyby ułatwić przeżycie bardziej intensywne okresów i świąt najważniejszych dla pobożności chrześcijańskiej (Adwent – Boże Narodzenie; Wielki Post – Okres Wielkanocy)(por. RB 49; SC 102-108-110).
(Konstytucje 66)
Kościół Święty oddaje za szczególną miłością cześć Najśw. Maryi Matce Bożej, widząc Ją nierozerwalnie złączoną z dziełem zbawienia jej Syna (por. SC 103). Uważa też Ją za swój najwznioślejszy wzór w wierze i miłości (por. LG 53). Wraz z Kościołem niechaj i mniszki za przykładem Ojców żywią dla Maryi dziecięcą pobożność i cześć jako Tej, która jest również wzorem i oparciem dla każdego rodzaju życia konsekrowanego (Kan. 663,4).
(Konstytucje 68)
(…) Duch Święty prowadził niektórych synów Kościoła, a między nimi mnichów, do poszukiwania takich form życia, aby poprzez nie mogli urzeczywistniać na stałe i coraz intensywniej swój stan pielgrzymowania przez świat (por. LG 43-44), stan nieustannego nawracania się do Boga i wewnętrznego odnawiania się (por. LG 8), w odpowiedzi na wezwanie Chrystusa: „Czas się dopełnił i Królestwo Boże jest bliskie; nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Zawsze świadomi, że każdy doskonały dar pochodzi z wysoka i zstępuje od Ojca światłości, z pokornym duchem, gotowi na pouczenie, są otwarci na przyjęcie zasiewanego w nich Słowa Bożego – słowa, które ma moc ich zbawić, aby umieli nie tylko słuchać, lecz i pełnić to Słowo (por. LG 1,17; 21-22).
(Konstytucje 72)
W życiu monastycznym czas Adwentu i Wielkiego Postu zawsze odznaczał się szczególniejszym oddaniem się modlitwie i ascezie według stałej tradycji Kościoła. Taka postawa płynie z pragnienia coraz bardziej żywego uczestnictwa w duchu św. Liturgii (RB 49; VR 67). W tych okresach liturgicznych wszystkie wysiłki duchowe i ascetyczne powinny tak się kształtować, aby zarówno poszczególne mniszki, jak i cała Wspólnota włączały się jak najgłębiej w tajemnicę Słowa Bożego, które w historii ludzi stało się Ciałem i w tajemnicę Chrystusa, który dla nas umarł i zmartwychwstał. A w ten sposób wszystkie będą mogły oczekiwać Świętej Paschy pełne „duchowej radości i tęsknoty” (RB 49).
(Konstytucje 76)