ks. prof. dr hab. IRENEUSZ WERBIŃSKI
W ruchu eremickim można dostrzec dwie tendencje: jedną zmierzającą ku życiu w samotności, a drugą ku życiu wspólnemu. Można powiedzieć, że obydwie znalazły swój wyraz w formach życia monastycznego. Klasztory monastyczne zachowują w mniejszym lub większym stopniu warunki życia samotnego i wspólnotowego. Wprost i w sposób pełny, szukający najwierniejszego odtworzenia pierwotnej formy życia mniszego, charyzmat eremicki jest realizowany w klasztorach, bądź też przez niewielką liczbę pustelników. Natomiast można też mówić o potrzebie realizowania przez ludzi żyjących w świecie tego, co nazwalibyśmy duchem charyzmatu eremickiego. Charyzmat eremicki jest realizowany przez: wyciszenie, ascezę, pracę ręczną i modlitwę. Duch charyzmatu eremickiego zostanie zachowany dotąd, dopóki realizujący go pozostaje człowiekiem pustyni, mimo pewnego zaangażowania w życie świata. W realizacji ducha charyzmatu eremickiego większy nacisk położony jest na modlitwę liturgiczną, dzieła miłosierdzia, pracę intelektualną, nauczanie i apostolstwo.