O. LANFRANCO LONGHI (FRASCATI)
Założycielem tej Kongregacji był św. Piotr Damiani (1007-1072), biskup i doktor Kościoła, przeor eremu w Fonte Avellana, założonego pod koniec X w., możliwe, że przez św. Romualda. W eremie tym od początku istniała tradycja eremicka typowo romualdowa. Około 1049 roku św. Piotr Damiani przyłączył do eremu w Fonte Avellana (k. Pergola, Marche) erem z Monte Ocri i potem inne eremy i klasztory założone przez siebie co dało początek Kongregacji. Następcy powiększyli zaczęte dzieło dołączając inne klasztory i posiadłości na terenach w Marche, Umbrii, Romanii, Abruzach, tzn. w Italii centralno-wschodniej. Nie posiadamy wielu informacji o tej Kongregacji. Od początku odznaczała się wzorową obserwacją i wiernością dziedzictwu św. Romualda i jego spadkobiercy św. Piotra Damiani. Od XIII w. słabnie ideał pustelniczy, eremy przekształcają się w klasztory z licznymi posiadłościami będącymi coraz bardziej uciążliwymi. W 1325 r. erem w Fonte Avellana razem z klasztorem został ustanowiony opactwem, co oznaczało w praktyce oficjalne i definitywne zerwanie z życiem pustelniczym. Pod rządami komendatariuszy Kongregacja coraz bardziej słabnie i w końcu w 1569 roku zostaje rozwiązana przez św. Piusa V, a istniejące jeszcze posiadłości są przekazane Kongregacji z Camaldoli. Ze stu mnichów avellanitów połowa przechodzi do Kongregacji z Camaldoli. Od XI w. do kasacji w 1569 Kongregacja z Fonte Avellana posiadała 8 eremów i około 30 klasztorów z licznymi posiadłościami.